Ik had maar één zin in mijn hoofd, toen ik deze blog begon. “Het begint met een woord”. Geen idee hoe het verder zou gaan. En dan kan je lang naar dat ene woord blijven kijken met de knipperende cursor daarachter. Of dom gaan surfen op internet. Levert alleen maar een grotere blokkade op. Of je blijft doorschrijven. Dat laatste is altijd beter. Het geheim van schrijven is beginnen met schrijven en blijven schrijven. Simpel toch.
Met taal benoem je de dingen om je heen. Het begint met een woord. Daarna komt ander woord en nog één. En die zet je in een verband. Je bouwt de betekenis, als een blokkentoren. Dat is taal. Het gaat vaak vanzelf. Maar je weet dat die toren gaat instorten als je woorden blijft stapelen. Want niemand bouwt ongestraft een toren zonder structuur, zonder richting. Woorden blijven stapelen levert een topzware toren op.
En dan stort het in. Dat is niet erg. Kijk naar die losse blokken en plotseling ontstaat er een patroon. Als je niets meer had geschreven dan dat eerste woord, zou je het nooit hebben gezien. Door te schrijven krijg je een nieuw idee. Noem het ingeving.
Het begint met een woord. Mijn eerste woord was ‘Kanna’. Je hebt waarschijnlijk geen idee wat dat betekent. Zo noemde ik mijn één jaar jongere broer, voor jou links op de foto. Hij heet gewoon ‘Taco’, de naam die mijn ouders hem gaven. Bij die naam is het gebleven, maar voor mij was dat toen geen probleem. Het was mijn eerste stap in de taal om me heen en voor mij was het de aansporing om te blijven praten.
Soms is het noodzakelijk dat die toren een zetje krijgt…
‘Kanna’, mooi woord eigenlijk. Heeft iets van kunnen. Iedereen kan het.
Kan ik je daarmee helpen? Neem even contact op.